Μια μικρή ξύλινη βαρκούλα.... (το τέλος)!

Είπαν πως χάθηκε κάπου ανοιχτά...ένα μεγάλο πλοίο, στην ομίχλη , την θαλασσοταραχή... Δε θέλησε να μάθει λεπτομέρειες , τις φοβόταν Θυμάται μόνο να χτυπάει το ξύλινο σώμα της δυνατά όπου έβρισκε  σε μια προσπάθεια της να βουλιάξει και εκείνη, όμως για άλλη μια φορά την κράτησαν μέσα, την προφύλαξαν, μη πάθει κάτι....Τι ανοησία! Αφού είχε ήδη πάθει..Το ξύλινο σώμα της , η ψυχή της, η καρδιά της είχαν ήδη τραυματιστεί. Τίποτα και ποτέ δεν θα έκλεινε αυτές τις πληγές! Χρόνια αργότερα το βλέπει .Είναι ακόμα εκεί ανοιχτές....!



Τα χρόνια πέρασαν για τη μικρή βαρκούλα, δεν είναι πια μικρή...Θεωρητικά έζησε για χρόνια μια όμορφη ζωή.... μια οικογένεια!

 

Όμως έψαχνε πάντα να βρει αυτό που έχασε.....και έτσι κάποτε ξέσπασε και έφυγε. 


Και έκανε το ταξίδι εκείνο το μεγάλο που της χρωστούσε η ζωή, το ταξίδι το δικό της, στην πλατιά, την ανοιχτή θάλασσα! Δεν την ένοιαζε πια αν έχει τρικυμία , αν έχει μπουνάτσα.....Αν έχει βράχια, ξερες.... Συνέχιζε και κάθε μέρα πήγαινε και όλο πιο μακριά και όλο πιο βαθιά και η ψυχή της γέμιζε αλμύρα,  γέμιζε αέρα, γέμιζε ελευθερία... Αυτό που ήθελε, αυτό που έχασε για χρόνια.... 
Μέχρι που κάποια μέρα...έφτασε στο τέρμα, ευχαριστημένη από το ταξίδι της, ευτυχισμένη μετά από χρόνια. Έφτασε σε ένα άγριο υπέροχο μέρος. 


Πήρε μια βαθιά ανάσα.... και αφέθηκε άρχισε να βουλιάζει..... να βουλιάζει και χαμογελούσε!

Χρυσούλα Σκλαβενίτη

Νηπιαγωγός με καταγωγή από τη Λευκάδα. Εδώ μέσα κάνω πράξη τα ελάττωμα μου: να φωτογραφίζω, να ερευνώ και να γράφω για το νησί μου, σ΄ ένα μείγμα ρομαντισμού και αυστηρού ρεαλισμού... γιατί πάντοτε ακροβατούσα ανάμεσα σ' αυτά τα δυο.

3 σχόλια: