Τα κατάφερα λοιπόν και πήγα και εγώ εκεί!

Στο νότιο άκρο του νησιού!

Στο ακρωτήριο Λευκάτας ή Νιράς ή Κάβος της Κυράς ή Κάβο Δουκάτο!

 

Ένας από τους πιο γνωστούς βράχους της αρχαιότητας (η ομηρική "Λευκάς Πέτρη", πιθανόν)! Βράχοι λευκοί, απότομοι, κατακόρυφοι πάνω από το αφρισμένο συνήθως Ιόνιο! Βράχοι που κόβουν την ανάσα, που σου προκαλούν δέος. είτε τους δεις από τη θάλασσα,  είτε αν είσαι εκεί, επάνω τους, και κοιτάς τη δύση, το απέραντο γαλαζοπράσινο του Ιονίου, αυτής της τόσο αγαπημένης θάλασσας!

Βράχοι που έχουν χορτάσει με αίμα, καθώς στα πολύ αρχαία χρόνια έκαναν θυσίες εκεί για να εξευμενίζουν τους θεούς, ενώ αργότερα έριχναν από κει κατάδικους!

 

Για να μη μιλήσουμε φυσικά για τους ερωτευμένος,  που έδιναν τέλος στη ζωή τους μη μπορώντας να αντέξουν την απελπισία του έρωτα! Γιατί ο έρωτας στην τελική, μια απελπισία είναι, ένα βαθύ ποτάμι που σε παρασέρνει και, μέσα του, που και που βρίσκεις κάνα μικρό βραχάκι να κρατηθείς, για λίγο, ίσα να πάρεις μερικές ανάσες, να νιώσεις μια μικρή ηδονή, μια ευτυχία στη ψυχή σου, γρήγορα όμως το βραχάκι ξεκολλά από την ορμή του νερού και συ απλά παρασύρεσαι και πνίγεσαι. Και αυτό αν είναι έρωτας και από τις δυο πλευρές...Αν είναι από τη μια μόνο.......ούτε καν πιάνεις το βραχάκι....ούτε καν μπαίνεις στο ποταμάκι. Πας στο βράχο και πηδάς και στο κενό......

Άλλωστε κι έτσι καθώς στέκεσαι εκεί πάνω από τα κοφτερά βράχια....τέτοιες εικόνες σου ΄ρχονται στο μυαλό..αν είσαι λίγο επηρεασμένος...

Ο μύθος θέλει και τη Σαπφώ, την αρχαία ποιήτρια να έδωσε τέλος στη ζωή της από αυτά τα βράχια, απελπισμένη και εκείνη για τον άτυχο έρωτα της για τον Φάωνα, αλλά μάλλον ο μύθος επηρεάστηκε από τα ερωτικά της ποιήματα....

Το τοπίο πάντως σε καθηλώνει! Είναι άγριο και τρυφερό συνάμα! Σε γεμίζει ένταση και ηρεμία την ίδια στιγμή! δεν μπορείς να αποφασίσεις! Εγώ ένιωσα δέος, ένιωσα ρίγος στην ψυχή μου, και το επόμενο λεπτό ζεστασιά! Θα ξαναπάω! Είναι σα να άφησα ένα κομμάτι μου εκεί! Το άσπρο , το γκρι το γαλάζιο, το πράσινο, όλα έγιναν ένα.

Ο φάρος κατασκευάστηκε το 1890 και έχει ύψος 14 μέτρα. Είναι χτισμένος πάνω σε ιερό του Απόλλωνα, ελάχιστα υπολείμματα του οποίου υπάρχουν πια. Λειτούργησε για πρώτη φορά το 1890 με πηγή ενέργειας το πετρέλαιο. Καταστράφηκε από σεισμό το 1950 και μέχρι το 1956, οπότε και επισκευάστηκε λειτούργησε σαν αυτόματος πυρσός ασετιλίνης. Το 1986 ηλεκτροδοτήθηκε. Τις πληροφορίες δίνει με πινακίδα η Υπηρεσία Φάρων του πολεμικού Ναυτικού.

Η διαδρομή για να φτάσεις, είναι ευχάριστη και καθόλου κουραστική! Σου δίνει τη δυνατότητα να αφήσεις το βλέμμα σου να πλανηθεί, να ταξιδέψεις στη θάλασσα!Στην αρχή στο ανοιχτό Ιόνιο, στη συνέχεια σε πεδιάδες που δεν φαντάζεσαι ότι υπάρχουν, μετά στις νοτιοανατολικές ακτές στον κόλπο της Βασιλικής το Αγιοφίλι, την Αμμούσω και απέναντι στην Ιθάκη και τη Κεφαλονιά.

Σου ανοίγει τα μάτια διάπλατα και εκείνα ρουφάνε λαίμαργα το υπέροχο τοπίο, και για άλλη μια φορά ξέρεις ότι  είσαι στο ωραιότερο νησί του κόσμου! Τη Λευκάδα!

( http://www.kolivas.de/archives/132031)
(http://www.faroi.com/gr/dukato_gr.htm)