Παιδικά καλοκαίρια... στη Λευκάδα, στο Βλυχό!

Και ένα τσούρμο παιδιά, χύμα στο δρόμο! Μικρά, μεγάλα. Αγόρια και κορίτσια!

Κάποιοι δεμένοι γερά, ενωμένοι στην σκανδαλιά και στο παιχνίδι.

Κάποιοι άλλοι έκαναν guest εμφανήσεις, έτσι να σπάσουν τη μονοτονία.

Κι όλα εκεί ... στο δρόμο, παρεξηγήσεις, καυγάδες, μαλώματα, που έπεφταν για ύπνο το βράδυ και ξυπνούσαν το πρωί κι έφευγαν και να ΄μαστε πάλι φίλοι, καρδιακοί, αγκαλιαμένοι.

Η γειτονιά μας όμως, πάντα γεμάτη παιδικές φωνές!

Η παράγκα του παππού (δεν υπάρχει πια) ήταν ΤΟ ορμητήριο. Τη θυμάμαι κάποτε καλυμμένη με μουσαμά, ό,τι έπρεπε για "γιάφκα μικρών τρομοκρατών". Όχι, όχι, όλοι το έλεγαν, ήμασταν καλά παιδιά!



Παίζαμε όπως θα πρεπε να παίζουν και τα παιδιά σήμερα, με το χώμα, τη θάλασσα, τον ήλιο, Παίζαμε τα κλασικά ομαδικά παιχνίδια, κρυφτό, κυνηγητό, τα μήλα, κολυμπούσαμε με τις ώρες, κάναμε ποδήλατο -άπειρες βόλτες το χωριό πάνω κάτω (πάντα με όρια ανάλογα την ηλικία μας, απ΄ του Μπερκέτη μέχρι τα δωματιάκια για αρχή...).

Κάναμε βόλτες στην πλατεία λίγο αργότερα. Εκεί στο στέκι των "κοσνόλων"!

Δεν είχαμε κινητά, τάμπλετ και υπολογιστές και έτσι περνούσαμε την ώρα μας στο δρόμο.

Μεγάλο σχολείο ο δρόμος, ακόμα και ο εντελώς ελεγχόμενος, ο δικός μας. Χτίζει φιλίες ή τις διαλύει! Σε μας έχτισε φιλίες γερές, αν και στην πορεία εκείνα τα "διάφορα" που σαν παιδί τα κλωτσάς, αλλά σαν μεγάλος τα αφήνεις να σε τσιτώνουν, μας έκαναν να πάρουμε τις αποστάσεις μας από κάποιους. Βλέπεις, όταν μεγαλώνεις τελικά, τις παρεξηγήσεις εκείνες που κάποτε τις πέταγες το επόμενο λεπτό στο καλάθι των αχρήστων, είναι ικανές να απομακρύνουν ανθρώπους ακόμα και αν έχουν περάσει τη μισή τους ζωή μαζί. Βέβαια εμείς δεν περάσαμε τη μισή μας ζωή μαζί, αλλά περάσαμε μαζί, όλη μας την αθωότητα και αυτό είναι πιο σημαντικό κι από τη ζωή την ίδια!



Για αυτό θεωρώ ότι ακόμα κι αν με κάποιους βλεπόμαστε σπάνια πια, υπάρχει κάτι δυνατό που μας δένει, κάτι που, αν χρειαστεί θα μας ενώσει ξανά. Τουλάχιστον αυτό θέλει να πιστεύει το ρομαντικό και ανόητο πλάσμα που κρύβω κάπου βαθιά μέσα μου. Το ΄χω λίγο πιάσει από το λαιμό, το πνίγω σιγά σιγά, αλλά αυτό κάτι βράδια κάνει την εμφάνισή του, ντυμένο με πέπλα μυστηρίου,  παίρνει λίγες βαθιές ανάσε, με κοιτάει ίσια στα μάτια και μου βγάζει μια γλώσσα ναααα..... κι ύστερα αφήνεται στο πνίξιμό μου.

Αλήθεια, εσείς παιδιά, εσείς ντε, που τρώγατε το Βλυχό με το κουτάκι κάθε καλοκαίρι, τι στο καλό έχετε κάνει με αυτό το παιδί μέσα σας, έχετε καταφέρει να το βγάλετε από τη μέση, ή ζει σαν παράσιτο και κάνει την εμφάνιση του και σας χαλάει τη "στρωμένη" ζωή σας;



Μήπως να μαζευτούμε να τα πνίξουμε αυτά τα σκατόπαιδα κάποια μέρα; Ή μήπως να μαζευτούμε και να τα ελευθερώσουμε; Να τ΄ αφήσουμε ν΄αλωνίζουν στο δρόμο όπως τότε...

Τι κι αν δεν υπάρχουν πια οι τσιμεντόλιθοι να γδέρνουμε τα πόδια και τα χέρια μας; Άλλο αν η παραλία παρέμεινε μισή και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ!

Τι κι αν το περισσότερο χώμα καλύφθηκε από τσιμέντο;

Τι κι αν η παράγκα που παίζαμε είναι το σπίτι του θείου Πητ κι αυτός ζει πια στον παράδεισο ή την κόλαση, ποιος ξέρει...

Τι κι αν οι ευκάλυπτοι γίνανε φοίνικες και γεμίσαμε κουνούπια;

Τι κι αν απαξιούμε να κάνουμε μπάνιο "εκεί μπροστά" από το φόβο ότι θα βγούμε μεταλλαγμένοι;


Τι κι αν η "Σούλα" του παππού κι οι άλλες βάρκες σάπισαν ξεχασμένες ποιος ξέρει που;


Τι κι αν ο Jim the Greek παρολίγο να γίνει γραφείο κηδειών;


Τι κι αν κάνουμε μια ώρα να περάσουμε απέναντι μέσα στην κίνηση του καλοκαιριού;


Τι κι αν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας δε ζουν πια...


Τι κι αν κάποιοι δε λέμε ούτε καλημέρα...

Αυτό δεν είναι το Βλυχό των παιδικών μας χρόνων; Αυτό δεν είναι το Βλυχό που μετρούσαμε τις μέρες αντίστροφα ήδη από την πρώτη μέρα της επιστροφής μας στο άστυ;
Αυτό δεν είναι το Βλυχό που μας ένωνε πάντα;

Μήπως θα πρέπει να ξαναβρεθούμε κάποτε, εκεί όλοι μαζί; Αυτοί που ζούσαν εκεί, αυτοί που περνούσαν το καλοκαίρι τους εκεί, αυτοί που περνούσαν από κει για λίγο.

Θα μου πείτε θα ΄ναι το ίδιο; Όχι δεν θα ΄ναι, κι αν καθίσουμε να το προγραμματίσουμε και να το σκεφτούμε και να το οργανώσουμε, θα διαλυθεί!

Κάπως πρέπει να γίνει αυθόρμητα, στην τύχη! Κάπως θα πρέπει να το οργανώσει η τύχη για μας!

Πρέπει, θα κάνει καλό σε όλους μας!  (Μάχη, Γιώργο, Βαγγέλη, Γίωργο, Χρύσα, Μάχο, Φίλιππε, Άκη, Έλσα, Νατάσα, Γεωργία, Νατάσα ... όλοι εσείς κι οι άλλοι...

Εκεί, στα ίδια μέρη, κι ας μην είναι πια ίδια ...

Στα ίδια μέρη