Τι ήταν και αυτό χτες...με την πρώτη συννεφιά, όλοι με τον καλό λόγο..."Άντε χειμώνιασε....". Αμάν πια, μέχρι χτες οι παραλίες γεμάτες και μέσα σε 24 ώρες χειμώνιασε.... 

Το θέμα είναι, ότι επειδή έχω μεγαλώσει, και με επηρεάζουν τα πάντα πια, αφέθηκα και  να σου που χειμώνιασε ξαφνικά και μέσα μου...Ξαφνικά κρύωσα, με έπιασε μια κατάθλιψη (μεγαλύτερη από αυτή που έχω ήδη εννοείται), ένα "αχ βαχ!", ένα "ωχ Παναγία μου"! Βέβαια  νομίζω, ότι όσο μεγαλώνει κάποιος, θα πρεπε να ΄χε  διαφορετική αντιμετώπιση των καταστάσεων ....πιο ώριμη, εγώ όμως δεν τα καταλαβαίνω αυτά...πάω ανάποδα..Πλέον με επηρεάζουν σε βαθμό ανησυχητικό όλα και μάλιστα προς το χάλια!

Ειδικά ο χειμώνας.. Ποτέ μου δεν τον χώνεψα .Ίσως επειδή είμαι γεννημένη Αύγουστο. Μου προκαλεί μια λύπηση αυτή η εποχή,  ένα άγχος, ούτε τα Χριστούγεννα θέλω, ούτε τις γιορτές...

Εγώ είμαι παιδί του ήλιου! Θέλω παραλίες και γαλαζοπράσινα νερά, θέλω ζέστη και καυτό ήλιο. Θέλω να είμαι στη Λευκάδα κι ας έγραφαν όλοι ότι έριξε "καρέκλες"! Ας έριξε, αύριο ο ήλιος θα λάμπει και όσο και να βρέχει το χειμώνα, πάντα μετά μια βόλτα στη παραλία σε κάνει να νιώθεις ότι το καλοκαίρι είναι εκεί δίπλα και απλά σου κρύβεται και ξαφνικά θα πεταχτεί μπροστά σου και θα σου γελάσει και εσύ θα τρομάξεις στην αρχή, αλλά μετά θα το αγκαλιάσεις και όλα θα γίνουν αμέσως ηλιόλουστα και ζεστά... Βέβαια κάτι μόνιμοι κάτοικοι Λευκάδας που θα τα διαβάσουν αυτά αμέσως θα μου πουν ότι ο χειμώνας στη Λευκάδα είναι βαρύς και μακρύς και βαρετός και χάλια...αλλά εγώ δεν τους πιστεύω....Πιο μακρύς, βαρετός και  μοναχικός χειμώνας από αυτόν των πόλεων δεν υπάρχει. Θα μου πείτε δεν έχω ζήσει αυτό της Λευκάδας για  να ξέρω...Εντάξει δεν τον έχω ζήσει....Μπορεί η Λευκάδα να μη σου δίνει επιλογές πολλές,  ειδικά στον τομέα της ψυχαγωγίας και διασκέδασης, σου δίνει όμως άλλες δυνατότητες. Σου δίνει τη δυνατότητα να συναντήσεις φίλους και γνωστούς σε μια σου βόλτα, να βρεθείς μαζί τους χωρίς χιλιάδες συνεννοήσεις, να πας σε μαγαζιά μικρά, φιλικά και να διασκεδάσεις με την καρδιά σου, να πας μια βόλτα με ποδήλατο δίπλα στη θάλασσα, να περπατήσεις στην αμμουδιά με κάθε είδους καιρό, να ζήσεις το μεγαλείο της κάθε εποχής ζωντανά, Να κάνεις ένα περίπατο στη βροχή και να νιώθεις σαν τον Gene Kelly....

Χορεύοντας στη βροχή

Ναι, τα βλέπω ονειρικά, χαζορομαντικά, όμως πια ο χειμώνας εδώ με πνίγει, μου βάζει τα παγωμένα του χέρια στο λαιμό και τα σφίγγει με δύναμη, μου κόβει την ανάσα!

Μπορεί κάποτε να τον ζήσω το χειμώνα και στη Λευκάδα και να τον μισήσω..μέχρι τότε όμως μπορώ να ονειρεύομαι ότι εκεί είναι ειδυλλιακός...

Μη μου χαλάσετε το όνειρο.....