Το σκυλάκι της γειτονιάς ... ήταν παιδάκι!

Μια φορά και ένα καιρό σε ένα μικρό, δηλαδή όχι και τόσο μικρό, χωριό που ήταν χτισμένο στην ανατολική πλευρά ενός πανέμορφου νησιού, μέσα στην αγκαλιά ενός κλειστού κόλπου ζούσε ένα μικρό σκυλάκι. Το χωριό το λέγανε Βλυχό, το νησί Λευκάδα και το σκυλάκι .....Άκη!
Βασικά το...σκυλάκι το βαφτίσαμε Απόστολο αλλά το κάναμε Άκη για ευκολία, για συντομία....
Είχε καταπράσινα μάτια και ήταν το πιο όμορφο....σκυλάκι που είχαμε...βασικά και το αδεφάκι του καλό ήταν απλά ήταν πιο σε ξανθό γαλανομάτικο...
Είχε όμως ένα κακό ελάττωμα.....έβγαλε γρήγορα δοντάκια και είπε να τα χρησιμοποιήσει καταλλήλως, δηλαδή να δαγκώνει ο,τι κινείται.... τίποτα δεν γλίτωνε από τα δοντάκια του!
Φυσικά "δοκίμασε" και εμένα..όχι ότι είχα και πολύ...."υλικό" για δάγκωμα αλλά δεν είχε τέτοια προβλήματα.... Τρεις μήνες "στόλιζε" η μελανιά το πόδι μου!
Ήταν ο φόβος και ο τρόμος του χωριού... Τα παιδάκια για να περάσουν φώναζαν στη γιαγιά μου να το κρατάει.... Κίνδυνος θάνατος σας λέω....
Βέβαια μεγαλώνοντας έκοψε το κακό ελάττωμα και .....μεταμορφώθηκε σε ένα πολύ όμορφο και καλό ....παιδάκι!  Όπως καταλάβατε παιδάκι ήταν πάντα αλλά δάγκωνε και όλοι το λέγαμε: "το σκυλάκι μας"!  Και όλο το παραπάνω δεν ήταν παραμύθι αλλά πραγματικότητα! Ποτέ όμως κανένας δε του κράτησε κακία γιατί ήταν το πιο χαριτωμένο αγοράκι που υπήρχε! Και όλοι αν και ήταν ζωηρός και εξαφανιζόταν και τον ψάχναμε τον αγαπούσαμε πολύ!


Τι; Δεν θα θυμηθώ εγώ ένα Πάσχα (το μοναδικό ίσως που έχω περάσει στη Λευκάδα) που είχε έρθει επίσκεψη το παιδί στα "δωματιάκια" (....) και είχε ξεσηκωθεί το μισό Βλυχό να τον ψάχνει.... Τι είχε κάνει το καημένο; Απλά είχε φύγει χωρίς να ενημερώσει και ήρθε επίσκεψη! Και ενώ αμέριμνοι καθόμασταν στην βεραντούλα καμιά διακοσαριά μέτρα πιο πάνω είχε ξεσηκωθεί το σύμπαν να ψάχνει τον Άκη! Και να σου τα δράματα, τα κλάματα, οι θρήνοι: "Πάει το παιδί το χάσαμε...."!
Πολλά τέτοια χαριτωμένα..αλλά εκείνος δεν μάσαγε...ποτέ ως τώρα δε μάσαγε..υποστήριζε τις επιλογές του και καλά έκανε! Στην τελική η ζωή του καθενός είναι δική του και την διαθέτει όπως θέλει.....Το λάθος ή σωστό κρίνεται στο τέλος και δεν ξέρω αν κρίνεται από τους ανθρώπους...ειδικά αυτούς που σε κρίνουν μια ζωή.... 
Τώρα έχει οικογένεια και ζει στους δικούς της ρυθμούς...... ή μπορέι και όχι....
Εγώ τον "πάω" τον Άκη...τον αγαπάω....... και το ξέρει! Και ξέρω ότι θα καταφέρει τα πάντα ό,τι έχει στο μυαλό του, ή ο,τι δεν έχει και θα το έχει αργότερα....... 
Και κάποτε ίσως γυρίσουμε όλοι εκεί και ξαναγίνουμε παιδιά και ξαναδαγκώσουμε και ξαναεξαφανιστούμε καi  ξαναπαίξουμε.......

Χρυσούλα Σκλαβενίτη

Νηπιαγωγός με καταγωγή από τη Λευκάδα. Εδώ μέσα κάνω πράξη τα ελάττωμα μου: να φωτογραφίζω, να ερευνώ και να γράφω για το νησί μου, σ΄ ένα μείγμα ρομαντισμού και αυστηρού ρεαλισμού... γιατί πάντοτε ακροβατούσα ανάμεσα σ' αυτά τα δυο.

4 σχόλια:

  1. Ο Άκης. Περίπτωση . Αγαπημένος . Ήταν πάντα η αδυναμία μου . Η μεγαλύτερή μου χαρά ήταν όταν τον πήγαινα συνέχεια βόλτες με το καρότσι του. Τον λάτρευα αλλά και αυτός θα πρέπει να με αγαπούσε γιατί μια φορά από τη ζήλια του μου πέταξε ένα τούβλο από το μπαλκόνι του "Παπανέικου". Θυμάσαι Άκη; Πάντα γελαστός , χαρούμενος , με το αστείο στο στόμα όπως και με τον καλό λόγο για όλους ,πληθωρικός , αγαπημένος.... Τον λατρεύω ........Τώρα πια παίζουν τα παιδιά μας μαζί , χαίρομαι γι΄αυτό. Εγώ όμως θέλω να βρεθούμε πάλι όλοι μαζί. Είναι πολύ αυτό που ζητάω;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι υπερβολή να θες τον παράδεισο...έτσι λένε ...οι άλλοι! Τούβλο;;;;; Εντάξει εγώ με μια μελανιά θα πρέπει να ΄μαι ευχαριστημένη....... Και εγω ρε συ το θελω..μ΄΄ηπως να οργανωθούμε κάπως;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πρέπει να ορίσουμε ημερομηνίες , όπως στα reunions. Όσο για το τούβλο , με βρήκε στη σπονδυλική στήλη. Και όλα αυτά γιατί είχα πάρει αγκαλιά το Φίλιππα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή