Ένα ξενύχτι όνειρο

Βλυχό, ώρα 3 π.μ. Βαθιά μεσάνυχτα ή άγρια χαράματα ή εντελώς αξημέρωτα. Ό,τι θέλει κρατάει καθένας. Τι μέρα είναι δεν έχει σημασία, έτσι κι αλλιώς, εκεί την έβγαζα όλα τα βράδια, δεν είχα όρεξη, ούτε και παρέα για να ζήσω το "Λευκάδα τη νύχτα", δεν με ενδιέφερε άλλωστε!
Καθισμένη στη βεράντα,, απλωμένη σε δυο τρεις καρέκλες...αγαπημένες μελωδίες στα αυτιά μου, μάτια μισόκλειστα, νυσταγμένα κι όμως μένω εκεί! Δεν πάω μέσα.. Μπροστά μου η θάλασσα, γυαλί, μαύρος καθρέφτης, που μέσα του λαμπυρίζουν τα φωτάκια από το Γένι, τα αστέρια, το φεγγάρι στη χάση του, τα φωτάκια από τα πλεούμενα που έχουν γεμίσει τον κόλπο....Χρώματα κίτρινα, πορτοκαλί, πράσινα, άσπρα!


Δεν κουνιέται φύλλο, οι ευκάλυπτοι (όσοι έχουν απομείνει τουλάχιστον και δεν έχουν αντικατασταθεί από φοίνικες;;;;) ακίνητοι. Ησυχία. Αυτή η τρυφερή ησυχία που σε κάνει να ανακαλύπτεις ανεπαίσθητους ήχους, όπως κάποιο ψάρι που πηδά έξω από το νερό, κάποιο νυχτοπούλι που ατενίζει την ομορφιά της νύχτας από την Ομαλή.  Που και που  ωστόσο,σπάει από κάποιο διερχόμενο αυτοκίνητο (έχει αραιώσει η κίνηση, τέλη Αυγούστου πια) ή πιο σπάνια από  τη μηχανή μιας βάρκας ...ίσα για να με κρατάει σε εγρήγορση.
Η ώρα περνάει αλλά εγώ ακόμα εκεί, με το μυαλό σχεδόν άδειο από σκέψεις να παρακαλάω να μην ξημερώσει. Να μη μου χαλάσει αυτές τις στιγμές, να μη ξαναγεμίσει το μυαλό σκέψεις, να μην αρχίσει η φασαρία του δρόμου να γίνεται έντονη! Στιγμές μοναξιάς θα πει κάποιος, στιγμές που έχω απόλυτη ανάγκη θα πω εγώ. Στιγμές που οι αφόρτιστες από καιρό μπαταρίες της ψυχής μου θα πάρουν λίγη ενέργεια, λίγη,  δεν θα προλάβουν να "φορτιστούν" πλήρως. Λίγο μόνο θα ξεγελαστούν, ότι τάχα απέκτησαν λίγη δύναμη, που όμως δεν θα φτάσει μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, ποτέ δεν φτάνει. Μόνο η ανάμνηση μένει, η ανάμνηση του να κοιτάω με τα μάτια του μυαλού μου τη θάλασσα που τώρα βλέπω εδώ μπροστά μου ολοζώντανη.
Τι πολύτιμες που είναι αυτές οι στιγμές μου, εδώ στον τόπο που αγαπώ! Δικές μου μόνο δικές μου, τις μοιράζομαι μόνο με τη ψυχρούλα της νύχτας. Αυτή μόνο με αγκαλιάζει, είναι η παρέα μου και φαντάζει τόσο τρυφερή όσο χίλιες αγκαλιές παρόλο που πονάει. Περίεργο αλλά εδώ σ΄ αυτό το μπαλκόνι κατάλαβα ότι κάποια πράγματα που με πονάνε μου αρέσουν πολύ. Μάλλον χαζεύω, μεγαλώνω... γι αυτό!
Έτσι και το Βλυχό, αυτήν την ώρα σαν εγκαταλελειμμένο, με πονάει αλλά μου αρέσει.... με πληγώνει αλλά το αγαπάω!
Δε θέλω να ξημερώσει.....

Χρυσούλα Σκλαβενίτη

Νηπιαγωγός με καταγωγή από τη Λευκάδα. Εδώ μέσα κάνω πράξη τα ελάττωμα μου: να φωτογραφίζω, να ερευνώ και να γράφω για το νησί μου, σ΄ ένα μείγμα ρομαντισμού και αυστηρού ρεαλισμού... γιατί πάντοτε ακροβατούσα ανάμεσα σ' αυτά τα δυο.

2 σχόλια:

  1. Χρυσουλα σηκω φυγε απο τον Πειραια πηγαινε στο χωριο μας να γαληνεψει η ψυχη σου αντε να ακολουθησουμε και εμεις !

    ΑπάντησηΔιαγραφή