Επισκέπτομαι τη Λευκάδα, κυρίως το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να χάνω πολλά από τα δρώμενα που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού!  Το καλοκαίρι του 2011 όμως κατ εξαίρεση βρέθηκα στη Λευκάδα την πρώτη εβδομάδα. Έτσι κατάφερα να παρακολουθήσω μια γιορτή για την οποία είχα ακούσει πολλά μα δεν είχα δει τίποτα, Τη γιορτή της Φακής στην Εγκλουβή, ή μάλλον για να είμαι ακριβής όχι στην Εγκλουβή αλλά στο οροπέδιο του Αγίου Δονάτου, πάνω από την Εγκλουβή!

Η γιορτή διοργανώνεται κάθε χρόνο στις 6 Αυγούστου, παραμονή της γιορτής του Αγίου Δονάτου.  Το εκκλησάκι αφιερώθηκε στον Άγιο το 1980, όταν έγινε η ανακαίνιση του, ενώ προηγουμένως ήταν αφιερωμένο στον Άγιο Δομέτιο. Η γιορτή διοργανώθηκε πρώτη φορά το 1983, και είναι αναβίωση παλιότερου εθίμου. Οι φακές βράζονται σε μεγάλα καζάνια με ξύλα, χρησιμοποιώντας  νερό από τα πηγάδια που βρίσκονται κοντά στο εκκλησάκι, ενώ γύρω από αυτά είναι στημένα τα τραπέζια για τον κόσμο που θα παρευρεθεί! Μάλιστα το νερό που πίνει ο κόσμος κατά τη διάρκεια της βραδιάς βγαίνει από αυτά τα πηγάδια. Τη χρονιά που εγώ ήμουν εκεί βέβαια χρησιμοποιήθηκε ένα πηγάδι, γι αυτό το λόγο και έτυχε να είναι το..."τραπέζι" μας, με αποτέλεσμα τα παιδιά μου και η παρέα τους να κερνάνε το κόσμο νερό! Μετά τον εσπερινό λοιπόν, αρχίζει το κέρασμα. Φακές, παστές σαρδέλες, ψωμί, ελιές και κρασί προσφέρονται απλόχερα και ο κόσμος γεύεται ένα από τα νοστιμότερα εδέσματα του  νησιού μας. Στη συνέχεια φυσικά ακολουθεί  γλέντι με παραδοσιακή μουσική και χορό μέχρι το πρωί.

Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκινούσα από το Βλυχό, δεν πίστευα ότι χιλιάδες κόσμος θα έκανε τον κόπο να ανέβει  στα βουνά για να ζήσει αυτή τη γιορτή. Κάναμε και μια φοβερή επιλογή δρόμου, λίγο μετά τη Βαυκερή κόψαμε αριστερά σε ένα υπέροχο δρομάκι που ίσα ίσα χωρούσε ένα αυτοκίνητο και από κάτω..το χάος... ήταν και η ώρα της δύσης και όταν έπεφτε ο ήλιος πάνω μας στην κυριολεξία πηγαίναμε στα τυφλά! 

Αφού φτάσαμε στην Εγκλουβή και άρχισε η ανάβαση για τον Άγιο Δονάτο φυσικά άρχισα να συνειδητοποιώ ότι  το μισό νησί  τουλάχιστον, ήταν εκεί... Αφού στριμωχτήκαμε στην άκρη του γκρεμού από ένα από τα πολλά πούλμαν που υπήρχαν και αφήσαμε το αυτοκίνητο σε χώρους στάθμευσης-χωράφια μετά τις οδηγίες της τροχαίας φυσικά η οποία επίσης είχε μετακομίσει εκεί περπατήσαμε προς την εκκλησία ενώ ό ήλιος δυτικά είχε βάψει τον ουρανό με τα πιο υπέροχα χρώματα καθώς έδυε! Το να μπεις στην εκκλησία ήταν μια περιπέτεια και επειδή δεν είμαι και της υπομονής άφησα το προνόμιο σε μάνα και θείες.. και εγώ έκοβα βόλτες ή μάλλον κυνηγούσα τα μικρά πέρα δώθε, κάνοντας ένα πολύ σοβαρό λάθος: Δεν έβγαζα φωτογραφίες! Το προσπερνώ λοιπόν και συνεχίζω. Η επόμενη περιπέτεια ήταν να βρούμε να καθίσουμε, εντάξει εύκολο καθίσαμε στο πρώτο πηγάδι που βρέθηκε μπροστά μας. Και το μοναδικό σε λειτουργιά για εκείνο τουλάχιστον το βράδυ μιας και κάθε λίγο και λιγάκι μας ζητούσαν νερό. Φυσικά τα μικρά ξετρελάθηκαν με την ιδέα και το παιχνίδι τους ήταν αυτό για όλο το βράδυ. Έκανα ένα μικρό διάλειμμα μόνο για να φάνε "τις νοστιμότερες φακές που έχουν φάει ποτές" (έτσι μου είπαν...ποτές). Έτσι λοιπόν φάγαμε, ήπιαμε, και φυσικά χορέψαμε. Εκείνο λοιπόν το βράδυ κατάφερα να χορέψει γνωστός γιατρός ομοιοπαθητικής ... (φανατικός με συγκεκριμένο είδος μουσικής που πολύ απείχε από τα συγκεκριμένα ακούσματα) και μάλιστα να του αρέσει και πολύ! Δεν έβγαινε από το χορό! Ήταν ένα πολύ όμορφο βράδυ και είχα χαρεί πολύ που επιτέλους πέρα από τα κλασικά πανηγύρια είδα κάτι ξεχωριστό και επισκέφθηκα μια περιοχή που είχα να δω πολλά πολλά χρόνια!