Η μάνα της μάνας μου!




Μια γλυκιά, μια τρυφερή παρουσία στη ζωή μου! Ένας άγιος άνθρωπος! Από όσο τη θυμάμαι ποτέ, δεν την άκουσα να πει κάτι κακό για κάποιον! Πάντα με καλοσύνη και υπομονή αντιμετώπιζε τους ανθρώπους!
Πάντα με χαμόγελο και χάδι εμάς τα εγγόνια της! Μας έβλεπε λίγο, αλλά μας αγαπούσε πολύ! Γελούσαν τα μάτια της κάθε φορά που μας έβλεπε και πάντα είχε κάτι να μας φιλέψει:"υποβρύχιο", λαδοκούλουρα, σοκολατάκια κρυμμένα ειδικά για  μας! Ενώ φεύγοντας το αυτοκίνητο γέμιζε με όλα τα καλούδια του κήπου της, με φρέσκα αυγά, κουλούρια, ψωμί από τα χεράκια της!
Αργότερα, καθώς μας φιλούσε να μας αποχαιρετήσει, μας έβαζε κρυφά στις τσέπες χρήματα, που τα μάζευε λίγα λίγα γι΄αυτόν ακριβώς το σκοπό!
Σαν παιδί πίστευα ότι ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου, επειδή πάντα χαμογελούσε! Μεγαλώνοντας ωστόσο και καθώς την παρατηρούσα κάθε φορά που την έβλεπα, διέκρινα μέσα στα μάτια της μια θλίψη, μια θλίψη που όσο κι αν προσπαθούσε να την κρύψει πίσω  από το γεμάτο αγάπη χαμόγελο δεν μπορούσε! Η απάντηση που έπαιρνα πάντα κάθε φορά που την ρωτούσα ήταν γενική και αόριστη...."Ο παππούς που είναι άρρωστος..." Ναι ήταν αυτό, την ταλαιπώρησε πολύ, χρόνια ολόκληρα, αλλά ήταν και άλλα.... 
Μια ζωή στερημένη, μια ζωή κούρασης και δουλειάς, όπως όλες οι γυναίκες της γενιάς της άλλωστε, μια ζωή που ποτέ δεν είπε "θέλω","μου αρέσει".....Μια ζωή που έκανε πάντα αυτό που έπρεπε, αυτό που ήθελα οι άλλοι και ποτέ αυτό που ήθελε εκείνη, απλά για΄τι ήταν απαγορευτικό! Κάποια στιγμή έμαθα και ένα μεγάλο μυστικό της ...και σαν γυναίκα μπορώ να καταλάβω απόλυτα τη θλίψη της, για μια ζωή που δεν έζησε...
Ε...και μετά τα προβλήματα των άλλων...  οι γιοι που ήταν για χρόνια στα καράβια, η νύφη που έχασε από καρκίνο και άφησε τα εγγόνια ορφανά, ο γιος που έμεινε ανύπαντρος...και αργότερα...η ατυχία της εγγονής να χάσει τον αγαπημένο της....Αυτό της στοίχισε πολύ.... "Ας έπαιρνε εμένα..." έλεγε και ξανάλεγε... για μήνες, για χρόνια, κάθε φορά που την έβλεπε...Ακόμα και όταν τη χτύπησε η άνοια αυτό δεν το ξέχασε!

Η γιαγιά μου....ο πιο γλυκός και τρυφερός άνθρωπος του κόσμου!




Χρυσούλα Σκλαβενίτη

Νηπιαγωγός με καταγωγή από τη Λευκάδα. Εδώ μέσα κάνω πράξη τα ελάττωμα μου: να φωτογραφίζω, να ερευνώ και να γράφω για το νησί μου, σ΄ ένα μείγμα ρομαντισμού και αυστηρού ρεαλισμού... γιατί πάντοτε ακροβατούσα ανάμεσα σ' αυτά τα δυο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου