Να ΄μαστε λοιπόν στη μέση του καλοκαιριού. Στην καρδιά του, στην ψυχή του!
Να ΄μαι κι εγώ έτοιμη για άλλο ένα ταξίδι. Η τυχερή! Πήγα σε τόσα μέρη εφέτος! Και είμαστε ακόμη μέσα Ιουλίου! Αναρτώ φωτογραφίες διαρκώς, με παραλίες, θάλασσες, σπιτάκια , ξωκλήσια, βάρκες, γλάρους! Θέλω να δείξω ότι περνάω καλά, ότι αφού έχω το προνόμιο, (άλλοι ούτε μέχρι τη Λόυτσα...συγνώμη την Αρτέμιδα ήθελα να πω... για μπάνιο δεν μπορούν να πάνε) το εκμεταλλεύομαι.
Διασκεδάζω, κολυμπώ, αφήνω την αλμύρα να καίει το κορμί μου, τις πληγές μου (τις εξωτερικές....οι εσωτερικές...οι ρημάδες δεν καίγονται) και μετά καπάκι ο ήλιος να αποτελειώσει το "κάψιμο". όπως όταν ήμουν παιδί!
Έτσι ιδανικές διακοπές.........
Έλα όμως που αυτό εδώ μέσα το έφτιαξα για να θυμηθώ τα παλιά... Μπλέκονται όμως το "τώρα", το "τότε". Είναι και το νησί που με κυνηγά, με καταδιώκει, με βομβαρδίζει με εικόνες παλιές , νέες, σκόρπιες..ειδικά οι παλιές. Σκόρπιες στο πάτωμα σα κομμάτια παζλ, χιλιάδες κομμάτια από ένα πολύ δύσκολο παζλ, το δυσκολότερο που έχω φτιάξει! Κείτονται εκεί άλλα πολύχρωμα , άλλα ασπρόμαυρα μπερδεμένα, και με κοιτούν προκλητικά! "Έλα ένωσε μας αν τολμάς!". Και εκεί που παίρνω το ρίσκο και δειλά αρχίζω να ενώνω ένα δυο, ανακαλύπτω κενό και πάλι από την αρχή! Δε θυμάμαι, δεν μπορώ αυτές τις εικόνες να τις κάνω λέξεις, ξεκινάω και χάνομαι!
Και γυρίσω στις φωτογραφίες, για βοήθεια, και βρίσκω αυτή(*) και βάζω τα γέλια! Και μετά ξανασοβαρεύω και θυμάμαι:
Θυμάμαι παιδάκια, όλη μέρα στο δρόμο, με σορτσάκια, με μαγιό, με φουστάκια, με το αλάτι όμως όλη μέρα πάνω τους να τα "ψήνει". Τι υπέροχη αίσθηση να έχεις το αλάτι της θάλασσας επάνω σου όλη την ημέρα! Με θυμάμαι να γλύφω τα χέρια μου, σαν γατί ένα πράγμα, και μετά να τα ξαναβουτάω στη θάλασσα και να τα ξαναγλύφω.. ίσως γι΄ αυτό το αλμυρό να είναι η αγαπημένη μου γεύση!
Θυμάμαι παιδάκια με φέτες καρπούζι στο χέρι, με τα κόκκινα "ζουμιά" μα τρέχουν στο λαιμό και το στήθος τους, και εκείνα να γελούν και να φτύνουν με θόρυβο τα κουκούτσια στο δρόμο σα να έφτυναν κάθε κακό, κάθε λύπη, κάθε πίκρα. Και τα "ζουμιά" στέγνωναν και άφηναν εκείνο το ροζουλί χρώμα και κολλούσαν χέρια , μάγουλα ...όλα!
Θυμάμαι παιδάκια να "μεταμορφώνουν" τα "ξυλάκια" από το ξυλουργείο του "Νάη" σε ό,τι μπορείς να φανταστείς για να παίξουν σε ένα μικρό στενάκι ανάμεσα στο σπίτι του παππού και του "μπάρμπα Τέλη"!
Θυμάμαι καυγάδες, φωνές, γέλια, αχτένιστα μαλλιά, γδαρμένα γόνατα και αγκώνες. Θυμάμαι κόντρες με ποδήλατα, κυνηγητό, κρυφτό και χίλια δυο παιχνίδια.........
Πόσο αθώα ήταν όλα τότε! Πόσο γλυκιά γεύση έχουν τελικά αυτές οι αναμνήσεις; ή μάλλον αλμυρή!
Πόσο ζηλεύω αυτά τα παιδάκια! Τώρα είμαστε όλοι μεγάλοι, σοβαροί , με οικογένειες, με δουλειές, με προβλήματα....Κι εγώ θέλω να μείνω εκεί σ΄αυτό το κοριτσάκι που βγάζει γλώσσα σε όλα....
Πού χάθηκε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου