Έφτανε λοιπόν η τελευταία μέρα της σχολικής χρονιάς. Δεν θυμάμαι ποτέ να πήγα, αποχαιρετούσα δασκάλους και συμμαθητές πάντα από την προηγούμενη.

Είχα  ήδη φύγει. Ήμουν ήδη εκεί. Στο χωριό..... και αισθανόμουν και προνομιούχα..πολλά παιδάκια στο σχολείο δεν είχαν...χωριό...Εγώ όμως είχα...το Βλυχό...! Και είχα και άλλο...ασχέτως αν το έβλεπα ελάχιστα. Και ήταν και αυτό στη Λευκάδα! Μαραντοχώρι... αλλά δεν μου πολυάρεσε, δεν είχε θάλασσα, δεν ειχε ένα τσούρμο από παιδιά όλη μερά στο δρόμο. Και έτσι το απέφευγα. 

Έφτανα λοιπόν, συνήθως με τον παππού και τη γιαγιά. Αργότερα, ερχόταν η μητέρα μου. Σπάνια ο πατέρας μου. Το ωραίο όμως ήταν, ότι είμασταν όλοι εκεί...ποιοι;;;; Τα ξαδέρφια.... όλοι... πολλοί.... κορίτσια , αγόρια, πανικός... Μέσα σε δυο τρεις μέρες, το χωριό γέμιζε βαλίτσες από τους ..πρωτευουσιάνους και στην υποδοχή οι υπόλοιποι... Άντε, ελάτε... γρήγορα... να παίξουμε, να τρέξουμε, να φωνάξουμε, να κολυμπήσουμε.... Να κερδίσουμε ό,τι χάναμε όλο το χειμώνα στα διαμερίσματα! Και το καλοκαίρι ξεκινούσε........